Temelleri 1900’lü yılların başında Dr. Jacob Levy Moreno tarafından ortaya atılmış ve geliştirilmiştir. Psikodrama, bireylere yaşadıkları sorunları yeniden ele alma, bu sorunları sorgulama ve sahneleme imkanı tanıyan, bireylerin yaşantıları ile ilgili farklı yollar denemesine yardımcı olan bir grup terapi şeklidir.

Psikodrama yaşantısı bir grup terapisi ve gelişim yöntemidir. Bireyin kendi iç dünyasına bakmasına, ilişki ve seçimlerini sorgulamasına, bu ilişkilerde yaşadığı sorunlara ve çatışmalara kendisine özgü, yaratıcı çözümler bulmasına yardımcı olur. Psikodrama kişilerdeki yaratıcılık ve spontanite becerilerinin ortaya çıkmasını ve gelişmesini sağlayan bir terapi yöntemidir.

Günümüzde “yeme bozuklukları”, “yeme tutum ve davranışları” ve “sağlıklı-kalıcı kilo verme” konuları üzerinde grup terapisi etkililiği kanıtlanmış bir yaklaşımdır. Bireysel terapiye ek olarak grup terapisinden yararlanan kişilerin yeme bozukluğu sorunlarının daha hızlı ve kalıcı bir şekilde çözüme ulaştığı, son yıllardaki güncel araştırmalarla desteklenmektedir.

Grup terapisinde, yeme davranışları aynı ya da benzer olan kişiler grup içerisinde etkileşimde bulunarak birbirlerine ayna vazifesi görürler ve yeme tutumlarını, benzeştirir ve karşılaştırırlar. Gruba katılan bireyler yargılayıcı olmayan bir ortamda, kilo sorunları yaşayan bireylere kendi hikayelerini açıkça aktarabilme ve kıyaslayabilme fırsatı elde ederler. Yeme davranışlarının arkasındaki nedenleri birbirlerine terapist eşliğinde göstererek birbirleri üzerinde sağlıklı yeme davranışları oluştururlar.

Yeme davranışları ve sağlıklı kilo verme konusunda grup terapisinin bireysel terapiye göre avantajlarını özetlersek:

• Kendinizi yeme ve kilo sorunu konusunda yalnız hissediyorsanız, “bu problem sadece bende var” diyorsanız; benzer sorunu olan kişilerle tanışmak rahatlatıcı ve destekleyici olabilir.
• Gruptaki diğer üyelerin yeme ve kilo problemi konusundaki paylaşımlarında kendi yeme davranışlarınızla ilgili farkındalığınız artabilir.
• Sağlıklı kilo verme ve yeme davranışı konusunda farklı bakış açılarını dinlemek sorunlarınızı ele almanın birden fazla yolu olduğunu anlamanızı kolaylaştırabilir.
• Başkalarına yardımcı olma hissi kendinize güveninizi arttırabilir.
• Başkalarının sorunlarının üstesinden geldiğini görmek umudunuzu arttırabilir.
• Farklı yaştan, cinsiyetten ve kültürden kişilerle iletişim kurmanıza yardımcı olabilir.
• Bir grup içerisinde aidiyet, kabullenilme ve onaylanma duygusu sağlayabilir.

PROGRAMIN AMACI

• Bireylerin kendilerini yemeğe yönelten durumlarını keşfetmek, kilo verme veya alma amaçlı doğru beslenme programına uyum sağlamak, sağlıklı beslenme tutumları geliştirmek,
• Duygularını tanıma, adlandırma ve ifade etmeyi öğrenme, empati duygusunu geliştirme,
• Kilo kontrolünün ve doğru beslenme alışkanlıklarının kalıcı olmasını sağlamak, yemek yeme davranışıyla duygusal dünya arasında bağ kurmak, bireylerin kendilerinde var olan gücü keşfetmelerine olanak sağlamak,
• Problem çözme, hayır deme, karşının algı modellerini anlama, yakın ilişkiler kurabilme becerilerini kazanma,
• Öfke ve stres ile başedebilme, beden – zihin farkındalığını geliştirme.
• Kendilerinde  ve içlerinde varolan yaratım ve değişim gücü ile yüzleşme, farkındalık geliştirme.
• Aidiyet ve değerlilik duygusunu kazanma.
• Çekirdek çatışmalarını keşfetmek,
• Duygularını dışa vurmada yemek yeme yerine sağlıklı alışkanlıklar geliştirmek
• Ego bütünleşmesi sağlamak. Ben değerinin önemini fark etmek.

Kimler Katılabilir?

25 – 55 yaşları arasında kilo fazlası olan, obezite sorunu yaşayan veya beslenme sorunları olup sağlıklı beslenme alışkanlığı kazanmak isteyen yetişkinler katılabilir.

Grup Süreci

Psikodrama yaşantı grubu 12 hafta boyunca haftada 1 gün 2 saatlik oturumlar şeklinde gerçekleştirilecektir.

Katılım Ücreti: Her bir oturum 100 TL

Grup Yöneticileri:

Psikodramatist / Uzm. Kli. Psikolog Murat Aldan

 Uzm. Kli. Psikolog Deniz Aldan

Çocuklarda yetişkinler gibi kaygı yaşayabilmektedirler. Hastalık, ölüm, boşanma, taşınma, yeni kardeşin dünyaya gelişi, okul değişikliği gibi diğer yaşam değişikliklieri gibi aile problemlerine ek olarak, çocuklar kendi haklşarını korumaya çalışma ve kendi özsaygısını geliştirme ile de mücadele ederler. Birçok çocuk diğerleri tarafından küçümsenme , sözel ve fiziksel şiddet ile karşılaşabilir. Çocuklar uyumlu ve başarılı  olabilmek için üzerlerinde baskı hissederler ve kendilerindeki ve başkalarındaki farklılıkları kabul etmekte zorlanmaktadırlar.

Öfkelenmek sağlıklı da olabilmektedir. Sonuçta çoğu zaman hepimiz öfkeleniriz. Önemli olan öfkeyi uygun yollarla ifade etmeyi sağlamaktır. Bu da oldukça doğaldır. Başkasına ya da kendisine zarar vermeden öfkesini ifade edebilen çocuk doğal bir sürecini yaşamış olmaktadır. Bununla birlikte, bir çok çocuk şiddetli öfke patlamaları sergiler ya da öfkenin yanlış yada kötü bir şey olduğunu düşünerek duygularını içe atar. Bazı çocuklar sinirlenerek öfkelerini çıkarırlar, bazıları ise saldırgan davranışlarıyla terk edilmişlik, reddedilmişlik, kayıp keder, acı  gibi duygularını maskelerler. Bu çocuklar öfkelerini anlamayı ve kontrol etmeyi öğrenemezlerse, kendilerine ve başkalarına gereksiz yere zarar verirler.

Çocuklar bazı saldırgan davranışları arkadaşlarından, filmlerden, televizyondan ve bilgisayar oyunlarından öğrenselerde ilk başta ailelerinden etkilenirler. Çocuklar aile üyelerini izleyerek duygularını nasıl ifade edeceklerini öğrenirler. Eğer aile üyeleri öfkelerini olumlu bir şekilde ifade etmezlerse, çocuklarda büyük ihtimalle farklı davranmayacaklardır.

Aileler sabırlı olmayı öfkelerini doğrudan ve saldırgan olmayan yollarla ifade etmeyi gerçekleştirmelidirler. Çocuklar aile üyelerinin kendi aralarında yaşadığı öfke ve çatışmalara şahit olmamaları gerekmektedir. Çocuk öfkelenebileceğini ve öfkelendiği zaman bu durumu ifade edebileceğini bilmelidir. Önemli olan öfke anında kendisine ve başkasına zarar vermeden bu öfkeyi dışarı çıkartmasıdır. Ailelerin çocuğun yanında oluşu , onun öfkesini anlamaya çalışması daha sonra da onun öfkesini nasıl yönlendirebileceğini göstermesi  çocuğun  yalnız olmadığını ve sağlıklı olarak öfkeyi yansıtabileceğini hissetmesini sağlayacaktır. Böylelikle çocuk kendisini ifade etmiş olucak korkulan bir durumu aile ile beraber çözebileceğini anlayacaktır. Yalnızlaşmadan  aile ile beraber öfkeyi çözen çocuk, sorun çözebilen bir birey olma yolunda bir adım atmış olacaktır.

Çocuğun gerçekte korku yaratmayacak bir objeye, aktiviteye veya duruma karşı aşırı korku duyma ve kaçınma davranışında bulunmasına fobi denir. Çocuklar korkularının saçma olduklarının farkındadır ancak bunları mantıklı bir şekilde açıklayamamaktadır. Korku yaratan obje nesne durum ya da herhangi bir aktivite ise kaygıyı tetiklemektedir. Çocuklar kaygıyla mücadele edemedikleri zaman çarpıntı Çarpıntı, Yüz kızarması, Titreme, Terleme, Hırçınlık  Nefes darlığı, Ağız kuruluğu, Yutkunma güçlüğü vb.Aşırı Korku tepkileri de ortaya çıkabilmektedir.

Korku ve kaygı zaman zaman birbirine karıştırılan iki kavramdır. Bunların dışında bir de fobiler vardır. Korku; dışardan gelen tehlikeye karşı duyduğumuz duygusal tepkidir. Fobi de bir çeşit korkudur. Normalde korkulmayacak belli durum ve nesnelere karşı ortaya çıkan korkuya fobi diyoruz. Aslında korkumuzun olay ya da nesneyle orantılı olmadığını biliriz. Anlamsızlığına, gereksizliğine de inanırız. Ama korkumuzla baş edemez ve korktuğumuz durumla karşılaşınca, karşılaşma olasılığı olunca uzaklaşmaya çalışırız.

Fobi duyulan şey bir nesne olabileceği gibi, bir olay da olabilir. En tipik olan hayvanlara karşı duyulan fobilerdir. Hayvanlara duyulan fobiler genellikle çocuklukta başlar. Duruma bağlı olanlar ise fırtına, deprem gibi doğal olaylar olabileceği gibi, uçağa binmek, iğne yapılması gibi olaylar da olabilir. Kan görme, iğne yapılmasından korkma gibi fobiler genellikle aileseldir. Uçağa, otobüse binememe, köprüden geçememe, araba kullanma, kapalı yerde kalma gibi fobiler çocukluk ve gençlik dönemlerinde daha sık görülür. Bazen çocuklara özgü fobiler olabilir. Bunlardan en sık rastlananlar yüksek seslerden ve özel giysili kahramanlardan korkmaktır.

Fobi belirtileri nelerdir?

Korku yaratan obje, durum ya da aktivite ile karşılaşıldığında kaygı belirtileri ortaya çıkar. Panik atakta görülen belirtilerin hemen hepsi fobik durumla karşılaşıldığında ortaya çıkabilir. Çarpıntı, yüz kızarması, titreme, bulanık görme, nefes darlığı, ağız kuruluğu gibi belirtiler görülebilir.

FOBİ NEDEN OLUR?
Fobilerin oluş nedenlerini açıklayan farklı görüşler vardır. Bazı durumlarda biri, bazen biri neden olarak saptanabilir. Kaygıya karşı bilinçaltımız savunmaya geçer. Bazen başka nedenlerle oluşan kaygılar, özellikle dile gelmesi zor olanlar, nesnelere ya da durumlara yönlendirilir. Çünkü nesnelerden ve durumlardan kaçınılabilir ve kaygıdan uzak durulabilir. Bazen fobi öğrenilmiş bir davranıştır. Fobi oluşan durum ya da nesneyle karşılaşmada olan acı, endişe verici bir olay fobinin kaynağını oluşturabilir. Küçükken bir hayvanla ilişkili yaşanmış bir olay, başka olay olmasa da fobiye dönebilir. Davranışcı terapiler bu durumda yararlı olur. Fobilerin oluşumunda kalıtımın ve bazı biyokimyasal değişimlerin de etkili olduğu bilinmektedir.

TEDAVİ EDİLİR Mİ?
Genellikle fobi tedavisine, korku kişinin yaşamını etkilemeye başladığı zaman başvurulur. Birçok insan yılandan korkar ve yılan fobisi vardır. Ama yılanla karşılaşma olasılığının düşük olduğu bir yerde insanlar bunun için tedavi ihtiyacı duymazlar. Ama devamlı köpek olan bir yerde yaşayacaksanız, işiniz gereği sık uçağa binmeniz gerekiyorsa, fırtına çıkacak korkusuyla sosyal ve iş yaşamınız engelleniyorsa tedavi aramaya başlarsınız. Tedavi için duruma göre yöntem seçilir. Sosyal fobilerin ve agorafobinin tedavisi ayrıdır. Özgül fobilerde ilaç tedavisi nadir kullanılır. Sistemik duyarsızlaştırma, üstüne gitme gibi davranışcı yöntemler kullanılabilir. Korkunun kaynağını bulmaya yönelik terapiler uygulanabilir. Yükseklik korkunuz, gökdelen camı silmeniz gerekmiyorsa sorun olmayabilir. Uçmuyorsanız; uçmak korkusuyla uğraşmayabilirsiniz. Ama sokağa çıkmak, köprüler geçmek, köpeklerle karşılaşmak günlük yaşamın bir parçasıdır. İşte yaşamınız engelleniyorsa, yardım isteme zamanı olabilir.

KAYGI

Korku ile ilintili olmakla beraber ondan farklıdır.  Korku hemen şimdi ortaya çıkacak bir tehlikeye karşı iken kaygı daha çok gelecek yönelimlidir, yani gelecekte olacak tehlikeye karşı bir savunma ya da kaçıştır. KAYGI daha yaygın, daha yavaş ortaya çıkan ve daha uzun süren bir duygudur. Başka bir deyişle, kaygı, açık olmayan korku veya bir temel ihtiyacın karşılanmaması durumunda meydana gelen huzursuz edici ve gerginlik yaratan duygudur. Kaygımız yükseldiği anda bedenimiz bazı sinyaller gönderilir, kalp atışları hızlanır, terleme, üşüme, yorgunluk solunum güçlüğü, titreme, mide ağrısı ve baş ağrısı gibi fizyolojik değişimler yaşanır. Bunun yanında normal düzeyde bir kaygı, kişiye istek duyma, karar alma, alınan kararlar doğrultusunda enerji üretme ve bu enerjiyi kullanarak performansını yükseltmek açısından yardımcı olur.

Kaygı/Korkunun Nedenleri

YATKINLAŞTIRICI ETKENLER

Özgül fobilerin ilk belirtileri genellikle çocukluk döneminde veya ergenlik döneminin başlarında ortaya çıkar. Kadınlarda erkeklere oranla daha yaşlarda ortaya çıkabilir.

1. Kişinin kendi başına gelen örseleyici olaylar ( bir hayvan tarafından saldırıya uğrama ya da kapalı bir yerde kilitli kalmış olma gibi)
2. Korku duyulacak durumlarda beklenmedik panik atakları yaşamış olma
3. Başkalarının başına gelen örseleyici bir olayı ya da başkalarının korktuğunu görme
4. Bilgi aktarımı ( ebeveynlerin sürekli uyarıları veya medyada çıkan haberler )

Çocuklar çoğunlukla kayıp karşısındaki tepkilerini ailelerindeki yetişkinlerden öğrenirler. Çocuklar başkalarının sıkıntılarından ve üzüntülerinden etkilenerek kendilerini korkmuş ve güvensiz hissedebilirler. Biraz daha sevgiye, desteğe ve günlük rutinlerin düzenlenmesine ihtiyaçları vardır. Çocuklar bir kayıp yaşadıklarında, genellikle kendilerinin ve başkalarının ölümü için de endişelenmeye başlarlar. Ebeveynlerinin ikisi de ölürse kendilerinin kimin bakacağına bilmek isterler.

Çocuklarla konuşurken, ölmek ve ölü gibi doğru terimler kullanarak ölüm nedenini geçerli bir açıklamasını yapmak gerekir. Muğlak terimler kullanmak ve onları korumaya çalışmak, sadece kafalarının karışmasına sebep olmaktadır. Ölümle ilişkilendirilen “uzaklara gitmek, uyumak”, “uyumak” ya da “hasta olmak” terimlerini kullanmaktan kaçınmak gerekir. Çocuğun kayba verdiği tepkiyi izlemek ve onu dinlemek onun kayba verdiği tepkiyi tanımlamasını istemek bu durumu ona somut bir şekilde anlamasına yardımcı olacaktır.

Aile üyeleri ya da arkadaşlarınız sizi teselli etmek için ziyaretinize geldiklerinde, çocukları yanınızdan uzaklaştırmaya çalışmayın. Sessiz kalmak ve konuşmaktan kaçınmak, çocukların ölümün tabu bir konu olduğunu düşünmelerine sebep olabilir. Çocuklara bu bağlamda kederden, üzüntüden nasıl korunacaklarını öğretmektense, kaybın üstesinden nasıl geleceklerini öğrenmeleri gerekmektedir.

Çocukların zorlandıkları duygulara karşı sağlıksız başa çıkma yöntemleri geliştirmelerini önlemek için, onların duygularını tanımayı, isimlendirmeyi, kabul ve ifade etmeyi öğrenmelerine yardımcı olmak gerekmektedir.

Çocuklar üzüntülü yetişkinleri korumaya ve bakıcı rolünü üstlenmeye çalışabilirler, ebeveynlerin bu duruma izin vermeden onların çocuk olduklarını hatırlatmaları, yetişkin sorumluluklarını alması gereken kişilerin kendileri olduğunu onlara belirtmeleri gerekmektedir.

Çocuklara başka kayıpların üstesinden gelmeyi öğrenmeleri için onlara yardımcı olmak gerekir. Onlar için evcil hayvanlarının ölümü oldukça önemli bir kayıptır. Kayıpla ve kederle başa çıkma yöntemleri, erken çocukluk döneminde geliştirilir ve genellikle yetişkinlikte kullanılmaya devam edilir.

Dini inançlarımızı onların yanında paylaşırken dikkatli olmak gerekmektedir. Çocuklar sevdikleri ve ihtiyaç duydukları birini cennete aldığı için Allah’a kızabilir ya da ondan korkabilir.

Çocuklar üzüntülerini sözcüklerden çok davranışlarıyla ifade ederler, bu nedenle bir çocuğun üzgün olduğu anlaşılmayabilir. Çocuklar yaygın olarak terk edilmişlik, çaresizlik, umutsuzluk, kaygı, kayıtsızlık , öfke, suçluluk ve korku hissederler ve bu duyguları sözel olarak ifade edemediklerinde bunları saldırganca dışa vurma ihtimalleri vardır. Onları anlamak ve bu ihtiyaçlarını karşılamak da ebeveynlerin önemli görevlerinden biridir.